Lotnicy polscy w Harvardach na innych kontynentach
Polskie władze na uchodźstwie zakładały pierwotnie, że część Polskich Sił Zbrojnych będzie tworzona na terytorium Kanady, w oparciu o Polonię amerykańską. Rozkaz Naczelnego Wodza z 31 stycznia 1941 r. przewidywał m.in. szkolenie tysiąca lotników dla dywizjonów lotniczych w Wielkiej Brytanii i pozyskanie ochotników. Wobec mniejszej niż oczekiwana liczby ochotników z Ameryki Północnej, od 1942 r. zaczęto wysyłać na szkolenie w Kanadzie polskich lotników z Wysp Brytyjskich w ramach EATS. Łącznie w latach 1942-1944 szkolenie lotnicze w Kanadzie przeszło ok. 450 Polaków. Głównymi ośrodkami treningowymi w Kanadzie, w których Poalcy mieli okazję latać na Harvardach były 32 SFTS w Moose Jaw, 34 SFTS w Medicine Hat oraz 39 SFTS w Swift Current.
Latem 1943 r. mjr Witold Urbanowicz (słynny dowódca Dywizjonu 303 z Bitwy o Anglię) przeszedł szkolenie na amerykańskim odpowiedniku Harvarda, czyli AT-6 w bazie USAAF w Spencer Field (Georgia). Szkolenie to związane było z jego wyjazdem do 14 Armii Lotniczej USA, stacjonującej w Chinach. Polscy piloci myśliwscy poza Wyspami Brytyjskimi zetknęli się z samolotami Harvard jeszcze w 73 OTU w Fayid w Egipcie, w 74 OTU w Petah Tiqva w Palestynie oraz w 1 Middle East Training School w El Ballah w Egipcie.
Po zakończeniu II wojny światowej na samolotach North American Harvard latali również polscy piloci, którzy wstąpili do Royal Air Force, a także do lotnictwa innych krajów.
Królewskie lotnictwo Pakistanu zostało utworzone 14 sierpnia 1947 r., a wśród samolotów jego floty początkowo znalazło się m.in. dwanaście samolotów szkolnych North American Harvard. Pakistańskie Harvardy wzięły również udział w pierwszej wojnie o Kaszmir w 1947 r. Wśród lotników zakontraktowanych by szkolić Pakistańczyków znalazła się całkiem liczna grupa Polaków. M.in. od 1949 r. Mieczysław Gorzula pełnił służbę w Pakistanie, szkoląc młodych adeptów w pilotażu samolotów w tamtejszej szkole w Risalpur.