North American Harvard w Polskich Siłach Powietrznych
Po upadku Francji polscy piloci ewakuowani do Wielkiej Brytanii spotkali się z samolotami Harvard I, przeszkalając się w brytyjskich ośrodkach na sprzęt brytyjski. Polacy odbywali szkolenie m. in. w 2, 3, 8, 12 i 14 Service Flying Training School (szkołach pilotażu podstawowego) RAF, a także w Central Flying School i 1 School of Army Co-operation.
Poza tym używano Harvardów jako samolotów treningowych w jednostkach szkolenia pilotów myśliwskich różnych specjalności (Operational Training Units), m.in. 5 OTU (później przemianowanej na 55 OTU), 41 OTU, 58 OTU i 61 OTU (w tych dwóch ostatnich również w ramach Polskiej Szkoły Myśliwskiej). Z czasem samoloty tej rodziny trafiły na wyposażenie jednostek Polskich Sił Powietrznych. Już w styczniu 1941 r. powstała 1 Polska Szkoła Pilotażu. W wyniku reorganizacji, w czerwcu 1941 r. utworzono w PSP dwie odrębne szkoły różnych szczebli: 25 Szkołę Pilotażu Początkowego i 16 Szkołę Pilotażu Podstawowego. Ta druga prowadziła zaawansowane szkolenie pilotów wojskowych na samolotach jedno- i dwusilnikowych. W sierpniu 1944 r. jej eskadry jednosilnikowe otrzymały samoloty North American Harvard IIB.
Samoloty Harvard były też na wyposażeniu polskich dywizjonów myśliwskich. Jednostki takie miały pojedyncze egzemplarze samolotów szkolno-treningowych do celów pomocniczych i w końcowym okresie ich istnienia były to właśnie Harvardy.
